Beeldatelier (ruiter)

Docent:Elise Vandermeersch en Nele Huys
Locatie: Ruiter
Podtsmeulen -Ruiter 9
2 lestijden per week
zaterdag van 10h00 - 12h00 / Elise
zondag van 10h00 - 12h00 / Nele

NELE HUYS

Wanneer de kinderen naar het jeugdatelier komen, vinden er Ontmoetingen plaats. ontmoetingen tussen de kinderen onderling en  tussen de kinderen en de begeleider. Deze zijn het startpunt voor het creatieproces met als basis onderling vertrouwen en respect. Deze zijn een voorwaarde opdat de kinderen hun IK kunnen ontwikkelen. Respect ten aanzien van het individu in de eerste plaats maar ook voor de
kinderen ten opzicht van elkaar. Zelfstandigheid en originaliteit trachten we te stimuleren. De kinderen krijgen de kans hun plaats in deze fysieke en mentale ruimte van het atelier in te nemen. Door middel van hun creaties nemen ze, ieder op hun eigen, unieke manier hun plaats in de wereld in. Door het bewust maken van de toonmomenten, plaatsen ze hun werken ten opzichte van een groter geheel. Op deze manier vind ook zelfevaluatie plaats en bevestigen ze voor zichzelf hun individualiteit. De leerlingen gaan een weg in op eigen
initiatief vanuit een belevenis, fantasie, observatie. Misschien komen ze door een toeval op een onbekend pad terecht. Dat kan leiden tot mislukking van waaruit je iets waardevols meeneemt om opnieuw op weg te gaan. Of het zijspoor wordt een hoofdspoor nadat we een grote berg zijn over gegaan en vervolgens in volle vaart naar beneden glijden. Een horizon is nooit bereikbaar en maar trekt steeds onze verlangende blik naar de verte toe.

Als begeleider ben ik verantwoordelijk voor het creëren van een open sfeer zonder vooroordelen en beperkingen. Als kunstenaar stel ik me sterk in mijn intuïtie om de ontmoetingen aan te gaan. Het vraagt inlevingsvermogen om mee te gaan in de wereld van de kinderen. Ik put uit eigen ervaringen beeldonderzoek en technische kennis en vaardigheden. Evengoed sta ik open voor de verfrissende blik die de kinderen kunnen hebben.

Aanreiken

In de eerste jaren neemt de technische ondersteuning een grote plaats in. De kinderen willen experimenteren en op ontdekking gaan
en ze voelen zich vaak belemmert in hun technische en motorische vaardigheden. Door middel van demonstraties krijgen ze kennis
van verschillende technieken zonder hierdoor beperkt te worden voor eigen experiment en interpretatie. Schilderen, tekenen, boetseren, drukken, foto, collage, bouwen, assemblage, we ontdekken de abstracte wereld van vorm, lijn, kleur. Maar ook door het bewustzijn als groep samen te zijn in deze ruimte is er een wisselwerking. Ze leren van elkaar in het experiment. Er moet voldoende materiaal voorzien worden, naast uiteraard de begeleider dit is iets waar de leerlingen zelf ook voor kunnen zorgen. Alles kan dienen tot het creëren van een kunstwerk. Voorwerpen worden gerecycleerd door onderdeel te worden van een assemblage. De fijne motorische vaardigheden, beheersing van evenwicht en het maken van verbindingen worden aangesterkt. Het individueel werken stimuleert het probleemoplossend denken. Op die manier ontwikkelen ze hun zelfredzaam in het uitwerken van een project. Ontdekken van kunstuitingen en de hoeveelheid aan blikken op de wereld door middel van verhalen, poëzie, beelden, gesprekken,. Het zijn ook ontmoetingen die een belangrijke plaats innemen in het wereld verruimend denken en het creatieproces. De mogelijkheid tot mislukken en hierin de waarde te zien om te  ontdekken, experimenteren, groeien. Er mag geen druk tot presteren zijn, dit kan remmend werken.

Ruimte

Ruimtelijke ervaring wordt veroorzaakt door in eerste instantie de fysieke ruimte van het atelier. Hier gonst het van activiteit en  mogelijkheden. De symbiose die ontstaat tussen al deze individuen leidt tot een wervelwind van creativiteit. De kinderen zoeken, ontdekken, dromen, spelen, experimenteren, creëren. In de chaos die ontstaat, moeten we aandachtig zijn dat ieder kind zijn plaats kan vinden zodat stillere, verlegen kinderen niet op de achtergrond verdwijnen. Het vraagt een alertheid bij de individuele begeleiding en afspraken om orde in het atelier te behouden. Dit kan bekomen worden door de werkplek per leerling te beperken, dit helpt ook om een focus aan te houden. Alle leerlingen zijn mee verantwoordelijk bij de opruim en het op orde houden van het atelier. Er wordt ook de afspraak gemaakt om te komen tot afwerking van een werkstuk. Dit geeft estimatie voor het eigen proces , het materiaal en bevordert de concentratie. Binnen deze afspraken blijft alle vrijheid behouden. Over alles kan in gesprek gegaan worden.

 

Doen!

In het atelier komen al deze zaken samen. De kinderen brengen vragen mee, materialen, concrete ideeën en ook veel goesting.

Hiermee gaan we aan de slag. Iedereen heeft zijn bagage mee, soms in een glitter-tasje, soms een hele kartonnen doos vol, met concreet materiaal om mee aan de slag te gaan maar ook vooral met ideeën, denkbeelden, verlangens,… Deze zijn allen onderdeel van hun archief.

We werken uit. Proberen nieuwe technieken en leren nieuwe materialen kennen. Deze technieken en materialen komen elkaar tegen en botsen wel eens, dienen eerder als werkinstrument dan als doel op zich, in het interdisciplinair werken komen ze allen samen. Alles kan immers dienen als werkmateriaal!

Onderweg gebeuren wel eens dingen die je niet zag aankomen maar waar we iets mee kunnen. Inktvlekken worden spinnetjes, een stuk plakband vervangen door een nagel, een kleur die raar uitdraait maakt het avontuur af. Door te doen leren we omgaan met verrassingen, teleurstellingen en het zoeken naar oplossingen.

Dit alles gebeurt spelenderwijs. Doen en terugkijken, wat gebeurde er toen je het niet zag aankomen?

Het proces staat hier voorop, dit als een dynamisch ding en bovenal niet te voorspellen. En hoe vaker stil gestaan wordt bij wat er gebeurde in het proces hoe groter de bagage om op weg te gaan (context).

Kunst leren lijkt me dan ook eerder verwant met intuïtie dan met kennis. Het beeldende onderzoek ontstaat dan ook net in het Doen. Het ervaren van beeldende resultaten, deze afwegen aan andere en herwerken van wat er uit zo een onderzoek verder vloeit. Het blijven zoeken is dan ook eindeloos belangrijk, de mogelijkheden steeds open houden. Waarom zou je het pad nemen dat je al kent, het pad ontstaan immers enkel en alleen door het te wandelen. Ieder maakt zijn alternatieve route.

 
 

allemaal samen!

Hierin is de dialoog voor enorm belangrijk, een beeldend resultaat of ervaring verwoorden klaart veel uit. De sluimerende gedachten en kleine details die toch veel uitmaken in een beeldend proces krijgen zo de nodige aandacht. Ook de dialoog tussen leerlingen onderling is vaak een van de boeiendste zaken in een ateliergebeuren in onze gedeelde ruimte. Iedereen heeft immers een totaal unieke blik en mening, en is het niet fijn deze allemaal samen te gooien?

En ik als docent? Nou ik ga mee aan de slag, breng boeken mee, vertrekpunten, mijn bril op deze wereld. Maar vooral geniet ik om mee te gaan in het spel en af en toe stil te staan. 

Er is ook een schetsboek waarin ideeën en schetsen gebundeld worden.

 
 
 

het eiland in de zee…

Het presenteren van werk is ook een belangrijke beeldende oefening, en een noodzakelijke stap naar de realiteit toe. Het werken in het atelier is fijn en het afgeschermde karakter ervan erg belangrijk, ongestoord kunnen broeden op een idee en prullen tot het ‘af’ is. Maar is het niet fijn dan te kunnen pronken? We brengen het werk naar buiten en buiten ook naar binnen. We laten ons immers inspireren door wat er in de buitenwereld (hedendaagse kunstwereld) gebeurt.

Die link naar buiten is dan ook een belangrijk aspect van beeldende kunst en werken in het atelier. Is het geen zonde een atelier te leiden als was het een dobberend eiland in een zee van hedendaagse kunst en maatschappij -zonder richting te geven of kennis te nemen. Want wat in het nu gebeurt verschuift continu als was het een aanknopingspunt dat voor je uit loopt, maar ook hier lijkt me het lopen al een mooie tocht op zich.